آستاره

استاد بهمن علاءالدین (مسعود بختیاری) در تداوم و استمرار تلاشهای خود و با وجود گلایه های بسیار از وضعیت حاکم بر شعر و موسیقی اصیل و سنتی و فولکلوریک، بخش دیگری از سروده ها و ساخته های خود را در سال ۱۳۷۷ در کاست دیگری با نام"آستاره" با تنظیم ماهرانه و قطعات بدون کلام "استاد قنادپور" و همراهی برخی دیگر از نوازندگان برجسته کشور از جمله “حسن ناهید”، "شهریار فریوسفی"، "جمال جهانشاد"، “مجید اخشابی”، "محمود فرهمند"، “رسول بهبهانی”، "سهیل ایوانی" و... طراحی جلد "بهروز غریب پور" منتشر کرد.

دکتر اردشیر صالح پور در شرح کاست آستاره

  دکتر اردشیر صالح پور در شرح  خود بر روی جلد این کاست  از "آستاره"، بعنوان مجالی ویژه برای بازپردازی به اصالتها و ارزشهای ایل یاد کرد که در آشفته بازار چند ساله موسیقی بختیاری، فارغ از دغدغه های سوداگرانه روزگار تنها و تنها به حفظ اصالتها می اندیشید و همچنان پاسدار ارزشهای غنی و ادبی موسیقی بختیاری به شمار میرفت.

به اعتقاد وی کاست "آستاره" در نقش "بهار دلتنگی ها" و "صدای راستین ایل" است که از حنجره صمیمی و بی آلایش بهمن علاء الدین در دغدغه غربت دلتنگیها مترنم گردید. آوایی برگرفته از چشمه سارهای زلال کهسار بختیاری همراه با بغض های جاری کارون و عطش حسرتنا ک کوچی خاموش به" وارگه های فراموشی"...

در ادامه نوشته وی آمده است: در آوانگاره های قومی،"آستاره" و ماندگاری تصاویرش از حداکثر ظرفیت ها و قابلیت های گویشی و موسیقایی بختیاری مدد بسیار گرفته و علاءالدین بعنوان خواننده آن با توان والای نغمه سرایی اش و اشراف به چم وخم های زندگی کوچ زیستی، مضامینی بکر و مبانی فرهنگ اصیل عشایری را به حنجره تغزل کشانده، بی آنکه از مردم فاصله گرفته باشد، با استعانت از واژگان از یاد و "ویر" رفته و زبان محاوره برگرفته از زندگی عشایر، آینه دار تمام نمای مظاهر مختلف زندگی آنان گردیده است.

 ترانه کاشکی

   ترانه "کاشکی" نیز سروده ای آرمانی است که از اعماق حسرتها و دلتنگی های همیشگی ایل برخاسته است که تغزلی سرشار از تصاویر شفاف و زلال که هر بختیاری روح و جان اصیل خود را در انعکاس چشمه های جوشان پر مهر و محبت و لبریز همیشگی اش باز می یابد و همنوا میگردد... بی گمان در "کاشکی" طنین صدای ایل  خلاصه می شود.

ترانه ها و تصنیف های دیگر آلبوم

همچنانکه در ترانه  "کَوگِ نازنین" به سبب برخورداری و دیرینگی اسطوره ها و همزیستی انسان وطبیعت ،خواننده در توالی و تناوب تنهایی و دلتنگی هایش  با کبکی خوشخوان به همدلی و همنوایی  نشسته است و از بخت و رنج روزگار و "رشته شدن دل" و "لیشی تنهایی" خویش به صورت حزین شکواییه سر می دهد که: مرا دیگر تاب و توانی نمانده است... و..."بیو برس به دادم".

در تصنیف "گِردِواری " نیز سوزو بریزهای انسانی را در می یابیم که چشم انتظار ره می پاید و شب هنگام که سیاه چادرها به سیاهی شب پیوند می خورند در آستانه " بُهون" آستاره ای با تیغِشت تابناکش "تَش به کار به شوگار" می نهد .